Wietrzna ustawka

Chciałem pojechać na objazd trasy orzeskiego klasyka, ale reszta wolała Kozy „małe”. Zabrałem się więc z nimi, by pogonić się trochę, nawet jeśli oznaczało to powrót pod wiatr. Było dość ostre tempo, ale miałem jeszcze mało, więc dołożyłem sobie 3 krótkie interwały. Do tego ciągnąłem niemal cały czas sam pod wiatr, bo wpierw poczekałem na kilka osób, które zostały, ale uznałem, że jadą zbyt wolno, więc postanowiłem gonić 1. grupę. Nie dogoniłem — nie miałem szans samemu z wiatrem, przy silnych podmuchach zwalniałem do 20 km/h. Po kilku kilometrach mordęgi zobaczyłem, że za mną jedzie Karol, poczekałem trochę i jechaliśmy już na zmiany razem. Miazga, dojechałem ledwo żywy, nogi pieką.