Leskowiec

Wreszcie ładny weekend i trochę czasu dla siebie. Miałem zaplanowane 2 wycieczki w góry: Skrzyczne i Leskowiec. Wybrałem tę drugą, głównie dlatego, że trasę miałem kończyć w Przeciszowie u rodziców.


Pierwszy etap:

przejazd z Tychów do Przeciszowa. Nic ciekawego, trasę tę znam na pamięć. Jechało się bezproblemowo o ile nie wspomnieć kretyńskiego zakazu jazdy szosą dla rowerów w Bieruniu Nowym, o którym już kiedyś pisałem: efekt – już na pierwszym przejeździe przez rondo niemal zostaję potrącony. Pod Oświęcimiem, w Babicach, mam przedsmak tego, co może nastąpić na DK 44 do Wadowic - pół Śląska, korzystając z upalnej pogody, jedzie w góry. Korek porusza się z prędkością 10 – 15 km/h, wyprzedzam wszystkich jak leci z lewej. Przejazd przez Oświęcim bez problemów, tak samo droga do Przeciszowa - omijam główną drogę i jadę lokalnymi, więc ruch jest znikomy. Gdy dojeżdżam do domu rodziców mam nabite 45 km. Robię dłuższą przerwę: odświeżam się, robię sobie jedzenie, zabieram picie, dostaję od taty loggera (pierwszy raz będę jechał z czymś takim) i dalej w drogę.

Drugi etap:

prosto na Leskowiec! Ale najpierw muszę dojechać do Ponikwi za Wadowicami, skąd wybrałem sobie podjazd szlakiem niebieskim (szlak papieski). Od teraz przebieg trasy jest rejestrowany loggerem, więc nie mogę wymięknąć:). Odcinek Przeciszów - Zator przejeżdżam drogami lokalnymi, ciągle unikając ruchliwej krajówki. Po drodze cały czas pola, w oddali majaczą szczyty Beskidu Małego, bardzo fajny, wiejski klimat :)

Przed siebie © Qbuss

Od Zatora już nie ma rady - trzeba cisnąć DK 28 aż do Wadowic. Bałem się tego odcinka, bo to trochę taka droga dla samobójców - ruch w weekendy jak cholera, brak poboczy, nawierzchnia kiepska. Ale na szczęście jest już 14, więc ruch znacznie zmalał – jechało się całkiem komfortowo. Za Grodziskiem zaczynają się pagórki i pierwsze podjazdy, na szczęście stosunkowo krótkie i niezbyt strome, a większość nich kończy się zjazdem, więc trasa całkiem urozmaicona. Do Wadowic dojeżdżam bezproblemowo, miasto omijam obwodnicą. Na wylocie kupuję jeszcze coś do picia, bo słońce grzeje niemiłosiernie, jest około 30 stopni, i dalej aż do zjazdu w prawo na Ponikiew.

Od teraz już spokojnie - droga pnie się lekko pod górkę, ruchu samochodowego prawie nie ma. „Łapię” szlak niebieski, zjeżdżam z asfaltu w teren i robię dłuższą przerwę na posiłek w takiej oto scenerii:

Odpoczynek © Qbuss

Niestety, w cieniu zaatakowały mnie gzy-olbrzymy, także nie dało się zrelaksować. Od teraz już będzie jazda w terenie. Okazało się jednak, że lekko nie będzie, oj nie. Nie dlatego, że szlak za stromy. Byłby w większości do podjechania, gdyby nie to, że o ile wpierw wyglądał tak:

Szlak niebieski na Groń Jana Pawła II © Qbuss

to później zamienił się w wielki tor bobslejowy:

Szlak niebieski © Qbuss

Praktycznie nie dało się jechać - ściany tego koryta miejscami są wyższe ode mnie, na dnie zalegają luźne kamienie i sosnowe kłody - widocznie to zwózka drewna tak załatwiła szlak. Jeszcze nie udało mi się nigdy wcześniej trafić na tak zmasakrowany szlak. Jedno wielkie koryto. Tylko kilka odcinków podjeżdżam, na których da się osiągnąć 6 – 10 km/h, więc całkiem przyzwoicie jak na górskie podjazdy. Niestety, większość to pchanie – dobrze, że cały czas w cieniu.

W końcu dobijam do przełęczy pod Gancarzem, trochę jazdy szlakiem zielonym, który potem wygląda tak:

Podejście pod Groń Jana Pawła II © Qbuss

więc pcham dalej. Na szczęście nie trwa to zbyt długo, a z Groni Jana Pawła II rozlega się taki oto widok (choć powietrze było wilgotne, więc i widoczność niezbyt dobra):

Panorama górska © Qbuss

W schronisku dłuższa przerwa, kupuję jeszcze wodę, 2 Princessy i zimne piwo. Relaks. Ale hola, został jeszcze Leskowiec! Po uraczeniu się złocistym trunkiem marki Okocim – na czerwony szlak. Podjazd pod Leskowiec prosty, w ostatniej części kamienisty (jak to w Beskidach), ale do podjechania w całości, wszak to ledwie 30 m przewyższenia od Groni JP II. O ile spodziewałem się pięknych widoków, okazało się, że szczyt zaczął zarastać i nic ciekawego nie było widać. Fotki wykonane na szczycie:

Leskowiec zdobyty © Qbuss

Leskowiec © Qbuss

Zjazd z Leskowca to bajka, na kamieniach kątem oka widzę wskazanie licznika - 36 km/h, zwalniając tylko odbijam na szlak czarny do Rzyk i... flap, flap, flap. W tylnym kole nie ma powietrza. Co dziwne, macam oponę – brak uszkodzeń, to samo z obręczą od środka. Ale w sumie dętka miała ponad rok, może po prostu koło walnęło na zjeździe w kamień i pękła. Szybko ją wymieniam, męczę się z miniaturową pompką i dalej jazda czarnym szlakiem.

Szlak czarny do Rzyk © Qbuss

Niektóre fragmenty były tak strome, że musiałem sprowadzać, ale co w tym dziwnego – w przeciwną stronę na odcinku 2,7 km szlak ma 400 m przewyższenia. Dojeżdżam do Rzyk i od teraz już cały czas asfalt: do Andrychowa cały czas w dół, od Andrychowa do Przeciszowa cały czas pagórki, jest jeszcze trochę podjazdów, ale niezbyt męczących. Wracam spalony słońcem, spocony jak dzika świnia i zadowolony. Licznik wskazuje 118 km.

Widzę, że mimo podejść, średnia wyszła dość wysoka - to efekt stosunkowo wysokiej prędkości na asfaltach, zwłaszcza zjazdach. Teren, choć ciężki, stanowi tylko 9 km całości.

Poniżej przedstawiam trasę z loggera - nie uwzględnia ona odcinka Tychy - Przeciszów.

"