Dwa dni bez roweru, wreszcie w miarę pogodny dzień, do tego Majka w pięknym stylu wygrywa etap na Tour de France — to i samemu trzeba było ruszyć tyłek i pojechać. Przed siebie, wytrzymałościowo, byle więcej kilometrów. Nieszczególnie dużo wyszło, ale wyjechałem dość późno i musiałem zdążyć przed zmrokiem. Ale wreszcie przychodzi pogoda, będzie można spokojnie zaliczać dłuższe treningi.

Z Ustawką przez Osiek i Głębowice do Polanki Wielkiej. Później już samemu do Przeciszowa, trochę przerwy u rodziców i powrót przez Oświęcim, Bobrek, Lędziny, Bieruń Stary.


W planach była tylko wytrzymałość, więc na osieckich pagórkach musiałem mocno się pilnować, by nie pójść z tymi, co to podkręcali tempo. Czasami wręcz zostawałem z tyłu, ale jadąc swoim tempem i tak koniec końców dochodziłem grupę. Powrót z Przeciszowa był trudny, fakt wiało trochę w twarz, ale przede wszystkim wychodzi brak długich jazd, ani razu w tym roku nie przekroczyłem setki w czasie treningu. Takiego kryzysu na treningu to dawno nie miałem. Ostatnie 20 km... ech, szkoda pisać. Na szczęście przewidziałem to wcześniej i po Pętli zakładałem 3-tygodniowe kręcenie tylko wytrzymałości przed rozbudową pod Rajczę.

Z Adamem do ronda w Mościskach i z powrotem. Pełen luz.

Wytrzymałość, do ronda w Orzeszu przez Wyry i powrót. Nadal mocny wiatr zachodni, po drodze pełno powywracanych drzew i połamanych konarów po wczorajszej porannej burzy, ale ekipy sprzątające uwijają się sprawnie i wszystkie drogi są już przejezdne. Nadal w niektórych dzielnicach brak prądu. Burza trwała 15 minut, ale to wystarczyło, żeby dość istotnie przemodelować drzewostan. 
Jechałem przed południem, bo po południu znów ma być nieciekawie.

Filmik z wjazdu do Tychów: klik. „Jedynka” w stronę Bielska nieprzejezdna.

Wytrzymałość. Do ronda w Królówce i z powrotem.

Teraz to, co lubię najbardziej - regeneracja, spokojne nabijanie km bez napinki. Żadnych startów teraz nie przewiduję, dopiero Rajczę pod koniec września na zakończenie sezonu. Mogę jeździć gdzie chcę, mogę sobie robić więcej dni wolnych. Luz.

To był koszmar, do mety dojechałem ostatkiem sił. Już gdy przyjechaliśmy na miejsce startu trochę po godzinie 8 było gorąco i robiło się jeszcze cieplej. Tak jak pisałem wcześniej, byłem gorzej przygotowany niż rok temu i nie byłem nawet pewien, czy dam radę. Okazało się jednak, że wykręciłem dokładnie ten sam czas (co do minuty!), co w zeszłym roku. Tyle że w zeszłym roku w klasyfikacji open byłem na 99. miejscu, a w tym zapewniło mi to całkiem dobrą 54. lokatę (21. w kat. B)!


Uśmiecham się, bo jeszcze nie wiem, co mnie czeka © Qbuss

Start o 10:00. Standard, znam tę trasę, bo już 3. raz nią jadę. W zasadzie dwie pierwsze rundy to nic ciekawego, takie tam przepychanki, jazda od grupki do grupki, które często rwą się na podjazdach. Wreszcie nauczyłem się pewniej zjeżdżać i już nikt mi nie ucieka na zjazdach, a coraz częściej to ja wyprzedzam innych. Jest dobrze.


Trzecia runda zaczyna mi się trochę dłużyć, a to niedobry znak. Nogi dalej podają, nawadniam się regularnie, łyczek wody lub izotoniku z własnych zasobów i po kubku na każdym punkcie kontrolnym. Bolą mnie plecy, co rusz muszę stawać na pedałach, by się trochę rozciągnąć. Ale nie jest źle, pedałuję dalej.



Jest dobrze! Jeszcze. © Barbara Dominiak


Czwarta runda jakoś idzie, ale im dalej, tym słabiej. Gdy zaczyna się podjazd pod Kubalonkę mam kryzys i myślę, że skończę wyścig po 4. rundzie. Nie mam siły, jest za gorąco. Prędkość spada. Wreszcie przełęcz, a później zjazd „Zameczkiem” w cieniu i trochę odżywam. Ale później znów podjazd Czarną Wisełką... jak ja go nienawidzę! Dłuży się jak cholera. Obok płynie rzeczka, chcę normalnie zejść z roweru i schłodzić się w wodzie. Ale w końcu wjeżdżam pod punkt kontrolny. To kończę, tak? Ale skoro dojechałem... biorę kubek zimnej wody. Myślę: „Kur**, jedziesz dalej!” — dobra, ostatnie okrążenie. Będę tego żałował, ale jadę.


Ostatnia runda. Zjazd ze Stecówki spokojnie, regeneracyjnie. Następnie ścianki pod 20%. Przejeżdżam. Kolejne zjazdy, jest coraz lepiej. Patrzę tylko na licznik i odliczam kilometry. Chyba to odpuszczenie na 4. rundzie spowodowało, że odzyskałem siły. Podjazd pod Kubalonkę... inni jadą wolno, wyprzedzam wszystkich! Nikt nie siada na koło. Zameczek, szybki zjazd. Samemu! No i Czarna Wisełka, nogi kręcą już chyba tylko z przyzwyczajenia. Ostatnia stromizna, a w oddali meta. Wjeżdżam. Wygrałem ze samym sobą. Ale jestem trupem.



Do mety! © Barbara Dominiak


Jak na taką kondycję i moje siły to lokata rewelacyjna. Już mam plan na przyszły rok: przełamać czas 4 godzin. Im więcej, tym lepiej!


Relacja w TVP Katowice:  http://katowice.tvp.pl/20724240/4072015-godz2215 od 15:30.

Rozgrzewka przez wyścigiem i zjazd z mety na Stecówce do Wisły. 

Spokojna przejażdżka o 8 rano z Adamem, a ponadto próba działania nowej przedniej przerzutki. Działa dobrze, regulacja poszła bardzo sprawnie i szybko. Sprzęt gotowy do jutrzejszego wyścigu. Ze mną gorzej — nie czuję mocy, prawie w ogóle nie jeździłem w tym roku w górach. Muszę nauczyć się samemu organizować sobie mocne weekendowe treningi.


Dobra, nie narzekam już, jutro pojadę na ile się da, a potem się poprawię:)

Z Adamami Wola, Bieruń Nowy, Chełmek, Lędziny. Wytrzymałość z kilkoma zaciągnięciami.