Do pracy i z powrotem.

Wracając miałbym kraksę. Nie chce mi się jednak teraz o tym dokładnie pisać. Jechałem sobie tempem spacerowym ścieżką rowerową wzdłuż al. Bielskiej, na skrzyżowaniu z Cyganerii dostałbym Seatem Ibizą z prawej. Mimo to, że uważam jak cholera, zwalniam, a jak trzeba zatrzymuję się, przed przejazdem przez jezdnię - mimo że teoretycznie mam pierwszeństwo. Odbiłem przytomnie w lewo i zjechałem ile mogłem ze ścieżki, co uchroniło mnie od kolizji, bo auto - gdy kierowca mnie zauważył - zatrzymało się dopiero na ścieżce.

Poprzeklinałem sobie i pojechałem dalej. Głupio mi się później zrobiło, bo kierowca mógł się po prostu zagapić. Zdarza się każdemu. Choć miny kolesi w samochodzie nie wyglądały, jakby poczuwali się do winy.

Od tego momentu utwierdziłem się w przekonaniu, że ulicą, w ruchu samochodowym, bezpieczniej jest jechać niż ścieżką rowerową. Kierowcy bardziej uważają.

Do pracy i po mieście. Bardzo powoli, bo upał niemiłosierny. Kupię jakiś tani licznik do magnuma, wkurza mnie to liczenie i wpisywanie danych „na oko”, zwłaszcza że często przedłużam sobie dojazdy do/z pracy i często wychodzi inna odległość.

Dziś pogoda, jakiej brakowało w czerwcu i lipcu: 31 stopni!
Jechałem do pracy, z powrotem nie wydłużałem sobie trasy jak to planowałem, tylko jechałem najkrótszą możliwą drogą, gdyż uciekałem przed „gniewem Perperuny”.

A skoro już o Perperunie... dziś cały czas ten kawałek mam w głowie:

Po rewitalizacji pięknie wygląda park paprocański po zmroku.

Do pracy i powrót. Nieźle muszę kombinować, by wybrać taką drogę, która pozwoli uzyskać jako-taki dystans :)

Sprawunki różnorakie.

Praca i inne sprawunki

Praca.

Praca, niemiecki. Nic ciekawego.

Praca i inne sprawunki. Dziś na trekkingu żony, bo miało być mokro, a ten ma pełne błotniki. Muszę skombinować sobie wreszcie jakiś rower do miasta.