Wytrzymałość. O 8 rano było już 28 stopni. Błagam, niech popada kilka dni deszcz i ochłodzi się tak do 20°C, bo te upały są już nie do zniesienia.

Do Brzeszcz przez Lędziny, Chełm Śl., Bieruń Nowy, powrót przez Górę i Świerczyniec. Wytrzymałość i 3 tempówki, żeby nogi nie zdrewniały.

Do Brzeszcz przez Górę, następnie Wilamowice, Kęty, Czaniec, Andrychów, Polanka Wielka, Oświęcim, Brzezinka, Jedlina i dom.

Oj bolesne to było przeżycie. Jak i ostatnio, postanowiłem zrobić dziś długą wytrzymałość. Ze względu na temperaturę chciałem wyjechać koło 8, ale spadła ulewa, więc ruszyłem po 10. Jechałem w największym południowym upale, bo na jazdę wieczorem nie miałem czasu. Ponadto trochę źle obliczyłem trasę i wyszło mi 4 godziny jazdy zamiast 3.


Ostatnie 20 km to totalna bomba, a końcowe 5 km zamiast zrobić sobie rozjazd jechałem jak najszybciej, byle tylko do domu — bałem się, że jak zejdę z roweru, to już nie dam rady na niego wsiąść. Termometr w liczniku pokazywał 37,4°C. Izotonik w bidonie był zbyt gorący, żeby pić, miałem jeszcze wodę, ale ją wylewałem na łeb. Siekło mnie gorzej niż na pętli, ale tam było „tylko” 32 stopnie... nigdy więcej.

Nadal wytrzymałość. Przez Świerczyniec, Gilowice i Miedźną do Pszczyny, następnie do Suszca drogą wojewódzką nr 935, stamtąd przez Woszczyce do Orzesza (Nuttown) i przez Wyry i Kobiór do domu.


Przez Cielmice jechałem z jakimś MTB-owcem, zawsze to miło z kimś pogadać na samotnym treningu. W Pszczynie natomiast na koło siadł mi jakiś szosowiec i wiózł się tak aż do Suszca, gdzie zjechałem z DW 935. Nie przeszkadzało mi to, bo stale jechałem swoim tempem, byle tylko nie dawał zmiany:) Potem podziękował. Fajnie się jechało.

Dwa dni bez roweru, wreszcie w miarę pogodny dzień, do tego Majka w pięknym stylu wygrywa etap na Tour de France — to i samemu trzeba było ruszyć tyłek i pojechać. Przed siebie, wytrzymałościowo, byle więcej kilometrów. Nieszczególnie dużo wyszło, ale wyjechałem dość późno i musiałem zdążyć przed zmrokiem. Ale wreszcie przychodzi pogoda, będzie można spokojnie zaliczać dłuższe treningi.

Z Ustawką przez Osiek i Głębowice do Polanki Wielkiej. Później już samemu do Przeciszowa, trochę przerwy u rodziców i powrót przez Oświęcim, Bobrek, Lędziny, Bieruń Stary.


W planach była tylko wytrzymałość, więc na osieckich pagórkach musiałem mocno się pilnować, by nie pójść z tymi, co to podkręcali tempo. Czasami wręcz zostawałem z tyłu, ale jadąc swoim tempem i tak koniec końców dochodziłem grupę. Powrót z Przeciszowa był trudny, fakt wiało trochę w twarz, ale przede wszystkim wychodzi brak długich jazd, ani razu w tym roku nie przekroczyłem setki w czasie treningu. Takiego kryzysu na treningu to dawno nie miałem. Ostatnie 20 km... ech, szkoda pisać. Na szczęście przewidziałem to wcześniej i po Pętli zakładałem 3-tygodniowe kręcenie tylko wytrzymałości przed rozbudową pod Rajczę.

Z Adamem do ronda w Mościskach i z powrotem. Pełen luz.

Wytrzymałość, do ronda w Orzeszu przez Wyry i powrót. Nadal mocny wiatr zachodni, po drodze pełno powywracanych drzew i połamanych konarów po wczorajszej porannej burzy, ale ekipy sprzątające uwijają się sprawnie i wszystkie drogi są już przejezdne. Nadal w niektórych dzielnicach brak prądu. Burza trwała 15 minut, ale to wystarczyło, żeby dość istotnie przemodelować drzewostan. 
Jechałem przed południem, bo po południu znów ma być nieciekawie.

Filmik z wjazdu do Tychów: klik. „Jedynka” w stronę Bielska nieprzejezdna.

Wytrzymałość. Do ronda w Królówce i z powrotem.

Teraz to, co lubię najbardziej - regeneracja, spokojne nabijanie km bez napinki. Żadnych startów teraz nie przewiduję, dopiero Rajczę pod koniec września na zakończenie sezonu. Mogę jeździć gdzie chcę, mogę sobie robić więcej dni wolnych. Luz.