Do rezerwatu „Babczyna Dolina”. Krótko, bo nie miałem więcej czasu. Jak jutro gdzieś pojadę to wezmę krótkie spodenki – było maks. 18 stopni. Czy aby na pewno mamy listopad?

Słońce, bezchmurne niebo. 16 stopni w listopadzie! Piękna pogoda. Tak piękna, że nie mogłem w domu wysiedzieć. Chociaż 2 dni temu czymś się zatrułem bądź zaraziłem jakimś świństwem, a wczoraj jeszcze leżałem z gorączką.

Pojechałem na Wolę, odwiedzić teściów i później - już samochodem - na groby (Miedźna, Wola). Tam jechało mi się beznadziejnie, ostra dieta i ogólne osłabienie robią swoje. Myślałem, że wracać będę autem z rowerem na dachu. Ale na szczęście wykrzesałem z siebie trochę sił. Zresztą z powrotem jechało mi się znacznie lepiej.

Wracając zahaczyłem o jeszcze jeden cmentarz. I do domu.

Dobrze że pojechałem rowerem.

Dziś tak na chwilkę pojeździć po lesie i przewietrzyć umysł. Okazało się, że szlak żółty, który chciałem sprawdzić, kończy się zaledwie po kilkuset metrach przy ujęciu wody – jest tam tabliczka oznaczająca początek/koniec szlaku. Pojechałem trochę dalej, ale droga robiła się coraz węższa. Dojechałem do niewielkiego skrzyżowania ścieżek leśnych, ale zawróciłem, być może na wiosnę powłóczę się trochę po tych okolicach.

W Centurionie przydałoby się wyczyścić napęd. I podregulować tylną przerzutkę.

Szybki wyjazd na Łysinę. Gdy wyjeżdżałem kilkanaście minut przed 18 ściemniało się, gdy wracałem było już prawie całkiem ciemno.

Wyjechałem sprawdzić latarkę - co niektórzy pewnie pamiętają, że miałem z nią problemy. Kolega, który zna się na elektronice, rozebrał ją, dokładnie obadał, włożył nowe baterie i zawyrokował: „napierdala jak ruski wentylator”. I rzeczywiście świeci. Błąd był mój, używałem akumulatorków o różnej pojemności – wystarczyło, że jeden był bardziej rozładowany (a czasem zasilał myszkę komputerową) i już latarka głupiała. Kupię sobie jutro od razu 6 nowych, abym miał 2 zestawy. Teraz mogę spokojnie śmigać po ciemku.

Bez celu - wpierw park paprocański, stamtąd w las - przypomniałem sobie fajną ścieżkę leśną łączącą park z drogą asfaltową prowadzącą do pałacyku Promnice. Było mi zimno, więc pojechałem ścieżką prowadzącą wzdłuż jeziora z powrotem do parku i do domu, by się przebrać.

Było mi mało, więc pojechałem w stronę Wilkowyj i tam pohulałem trochę po lesie. Jadąc szlakiem czerwonym z Wilkowyj do Żwakowa, zauważyłem odbicie szlaku żółtego w prawo, zaraz za podjazdem przy szkole. Będę musiał go sprawdzić w wolnej chwili.

Niby takie kręcenie się bez celu, a 30 km się zebrało.

Prawie jak zwykle, tylko w Wyrach (na drodze prowadzącej od Wilkowyj) skręciłem w wypatrzony niedawno szlak niebieski oznaczony "Mikołów, Katowice Centrum". Albo wytyczono go stosunkowo niedawno (koło lata br. znaczy), albo jestem ślepy i go nie zauważałem wcześniej. Proszę, znów okolice Tychów mnie zaskoczyły, jeżdżę już kilka lat, a cały czas odkrywam nowe miejsca - dzięki rowerowi oczywiście. Szkoda tylko, że w niektórych miejscach jakiś lokalny wsiowy kretyn pozdzierał naklejki znakujące szlak rowerowy ze słupków. Dojechałem pod Mikołów, później szosą nr 928 w kierunku Kobióra, odbicie na Gostyń i lasami przez Żwaków do domu.

Bardzo szybko się ściemnia, gdy dojeżdżałem (17:50) był już półmrok, a ja nie miałem oświetlenia.

Poranny wyjazd, było dość zimno, choć słońce grzało coraz mocniej. W lesie sporo biegaczy i trochę rowerzystów. Oj, bardzo ciężko się jechało, forma zdecydowanie bardzo kiepska, w dodatku byłem bardzo grubo ubrany, a źle mi się jeździ w takim ubiorze.

Przez Cielmice i Świerczyniec, z powrotem tak samo tylko w odwrotnej kolejności plus park paprocański – wyludniony o tej porze roku.

Było troszkę ponad +5 stopni, chociaż wiał wiatr i dodatkowo chłodził. W Cielmicach i Bieruniu charakterystyczny smród palonej gumy - znak, że ludzie w domach zaczęli grzać.

Zrobiłem sobie przerwę w pracy, by się przewietrzyć. A przewietrzyłem się nieźle, wiatr pizgał wręcz epicko. Przy okazji - będę musiał za jakiś czas wrócić do platform, bo w moich butach do SPD poniżej 0-5 stopni mam odmrożenia palców.

Acha, jechałem dziś najlepszą ścieżkę rowerową, jaką kiedykolwiek widziałem. Wykonano ją „od zera” w ciągu ulicy Serdecznej, którą kilka miesięcy temu częściowo wyremontowano. Ma chyba ze 3 metry szerokości i jest wykonana z... mastyksu! Matko Boska, jak tam można zapierdalać. Jedyna wada to to, że jest krótka i kończy się już przy Manulli. Ale sądzę, że ją przedłużą.

Przy okazji nasuwa się taka refleksja: jeśli na zadupiu o niewielkim natężeniu ruchu (choć pewnie to zmienia się gdy kończą się zmiany w zakładach) można zrobić autostradę rowerową z doskonałą nawierzchnią (mastyks stawia mniejsze opory toczenia niż gładki asfalt), czemu takich ścieżek (choć tych głównych) nie zrobiono w centrum? Ale nie będę marudził, ważne, że coś się zmienia na dobre.

Nadal ciepło, krótki rękawek i krótkie spodenki. W lasach pełno rowerzystów, szczególnie rodzin. Wszyscy korzystają z przepięknej pogody.

Popiskujący łańcuch domaga się smarowania.